Pusty orzech do zgryzienia
Wirująca świadomość
O nie zapamiętanych chwilach
Przegranych dniach
straconym blasku trzeba nieść dalej
Brzmienie losu uginającego nieboskłon jaźni
Dociskającego do dna
W bagnie, sumienia brak
Obojętnością oznaczam
kres poznawczego procesu
Drogowskaz złamany, odwrócony znak
To nie bunt przeciwko jestestwu
W żywiole, na przełaj przez drogę i w las
Nie pamiętając nic z chwili
biegać śniąc, budząc się, stać
Na jawie we mgle, po omacku
Zwolnienie, zahamowanie
Nie chcę powracać
Tylko spać wiecznym snem
Nie budzić się
Na przełaj i w dal...
poprzez bezkresy martwych gwiazd
poprzez morza zapomnienia
poprzez czarne domy
gdzie płacz z lękiem tańczy
nie wracać do chłodu
niechcianej świadomości
żyć tchnieniem bezkresu
łzą czarnego kosmosu

Granicy nie ma
a szlak zanika
Biegnąc do przodu cofając się wstecz
Klaszczę z radości i znikam
Zapominam siebie, wieczność i Przeklęty Świat...

To sen,
koszmar na jawie, obudzić się trzeba
... ale nie ma jak!

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.