Ballada o milczącym kutrze
Sł. muz. aranż. : Wanda Staroniewicz

Mówiono o nim, że się z wiatrem skumał,
Że wiatr dyktuje bicie jego tętna,
Że w jednym małym szkwale umiał
Znaleźć wielki blues.
Dla swojej harmonijki w sztormach,
Szukał lepszych nut.

A gdy w kambuzie wachty miał, to głodni,
Przekleństwa żując kładliśmy się spać.
A on nie smażył tam kotletów,
Lecz te swoje bluesy.
Myślałem, że już nigdy się
Nie skończy tamten rejs.

Ref: Więc czemu, pytam ciebie Piotrze.
Czemu w kutrze starym tym?
Nawet wiatr w wantach nie zagwiżdże
Od czasu, kiedy zniknął Jim.

Ty Piotrze wiesz, bo miałeś wtedy wachtę.
Od lądu nadszedł nagle ostry szkwał.
Nie zdążył jeszcze zagrać Jim,
Gdy jeden z nas tam był,
To ten, co z pustym brzuchem sieci
Ciągnąć nie miał sił.

Pamiętasz, tyle lat minęło, Piotrze.
Niejeden na tej krypie pływał kuk.
A zawsze, kiedy sztorm zaczyna
Innym zrywać sieci,
Od sztormu jeszcze gorsza cisza
Klei się do burt.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.