Codziennie z niepokojem patrze w moje okno
Pomiędzy żaluzjami wątła gałąź drży
Gdy matki z dziećmi na przystankach w deszczu mokną
Złocista szpila ponad moim miastem lśni
Ten pałac nasz
Pałac nasz

Codziennie z niepokojem jadę w środek miasta
Omijam z dala jego wielki cień
Wydaje mi się że ogromnie się rozrasta
I z każdą chwilą chce mnie schwytać w macki swe

Ten pałac nasz
Pałac nasz
Ten pałac nasz
Pałac nasz

Ciut, ciut się boję kiedy stoję w jego cieniu
Że się przewróci na bok i rozsypie w gruz
Zmieszany z krwawym potem mego pokolenia
I tych co z trzydziestego piętra spadli w dół

Ten pałac nasz
Pałac nasz
Ten pałac nasz
Pałac nasz

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.