Aj, bolało serce Don Kichota
Gdyby wyśmiewała go hołota
I nie szczędziła mu kpin
Don Pedro i don Diego
Nazywali go lebiegą
Aj, odważnym przecież był junakiem
Pojedynkował się z wiatrakiem
To nie był wiatrak, to młyn
Nieprawda, nieprawda
A może winiarnia
Szukał najprościej
Prawdziwej miłości
A w zamian spotykał go pech
Każda wybrana
Gdy zginał kolana
Spojrzała, słuchała i w śmiech
W Barcelonie
Przysięgał jednej na balkonie
A w Madrycie
Anicie dawał życie swe
W Salamance
Znów innej zwierzał się bogdance
A w Kastylii
Od razu kochał na śmierć
Nie szczędził czułych słów
Nad brzegami Ebry
Miłosnej dostał febry
I wykpiony był znów
I w Bilbao
Piętnaście dziewcząt go wyśmiało
A w Tobozie
Pokochał jedną na fest
Aj, ostatnia była to nadzieja
Z Tobozy piękna Dulcynea
I wreszcie zdobył, co chciał
Bo w gruncie rzeczy wydra
W lewym oku miała świdra
Aj, choć widział w niej najelegantszą
A jego giermek Sancho Panso
Za najpiękniejszą ją miał
... (?)
... (?) ją chował
A Don Kichota
Porwała ochota
By wszystkim pokazać, co ma
Zjeździł kraj cały
I pannom zuchwałym
Pokazał, że radę im da
W Barcelonie
Obrugał jedną na balkonie
A w Madrycie
Anicie cofnął słowo swe
W Salamance
Pokazał figę swej bogdance
A w Kastylii
Unieszczęśliwił aż dwie
Lecz gdy znajdował się
Nad brzegami Ebry
Znów chłopak dostał febry
Bo dowiedział się, że
Dulcynea
Ta jego chluba i nadzieja
Z jego giermkiem
Uciekła licho wie gdzie
I tak historia kończy się
Olé!
Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa. |
|
