Staszek zapytał cię, o czym ten wiersz.
- O niczym - odparłeś - zresztą, jakby rzec,
Cała poezja właściwie traktuje o niczym.
Staszek roześmiał się - zwykła rzecz.
Byliśmy w Anglii. Padał deszcz.
Pracowaliśmy oczywiście nielegalnie.
- Uwierz mi - rzekłeś - odkąd jestem tu
Nie napisałem nawet czterech słów.
Jak sądzisz, czy przez tak długi czas
Nie wyjdę z wprawy ?

Ja wierzę, że jeszcze coś tutaj napiszesz.
Nie szkodzi, że znowu o niczym.
Te wiersze lubię najbardziej.
I lepiej nie myśleć, że gdzieś poza nami
Na pewno kwitną lipy i słońce
Strzela w poetów wierszami.
Odkąd tu jestem, układam muzykę
Do słów słyszanych wieczorem w kawiarni.

Wiersze przychodzą i odchodzą znów
A ulice huczą orgią pustych słów
Nie moich, nie twoich,
Nie naszych, nie obcych, nie brzmiących.
Umarła muzyka, a pozostał rytm
I słowa, których nie rozumie nikt
Nie moje, nie twoje,
Nie nasze, nie obce, nie brzmiące,
umierające.

Patrz, nowi poddani Korony Brytyjskiej
Z dziwnym, znajomym akcentem
Śpiewają “ Boże chroń króla ”
Więc napisz coś jeszcze nim minie to lato,
Nim Anglia odmierzy nam życie w Szterlingach,
Nim z trudem dopniemy walizki,
By coś tu także i po nas zostało
Prócz dwóch par zużytych, roboczych rękawic.

Wiersze przychodzą...

Umarła poezja, niech żyje poezja !
A błaźni niech żądzą światem,
Na który z obłoków wrócimy
I resztę życia spędzimy na rybach
I piciu wódeczki przy cieple ogniska.
Zgubieni wśród jezior i lasów
Będziemy gadali, będziemy pisali
Pieśni, miast długich listów do kraju.

Wiersze przychodzą...

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.