Odchodzę, lada dzień świat się kończy
I życie wymiar ma okna ram
A dusza wciąż goni, co zrobię, że do niej
Mam ciała za ciasny futerał wciąż ten sam.

Tym razem nie zapytam o drogę.
Zbuduję z drzewa łódź jak wielki dom
I maszty wysokie, podobne do okien
To chyba wystarczy, by życie wydrzeć snom.

Dzień za dniem gonię uciekający cień.
Dzień za dniem łowię w żagle wiatr.
Nie wiem gdzie znajdę wreszcie przyjazny brzeg.
Nie wiem też ile minie lat.

I o to właśnie chodzi, by płynąć,
Porzucić parę spraw, parę miejsc.
Nie szukam przystani bo teraz to na nic.
Odpocznę na brzegu gdy skończy się mój rejs.

Dzień za dniem...

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.