Jest bardzo szczupła i na swój wiek
Już wiele wie o życiu
Ogląda świat przez ciemne szkła
I żyje jak w ukryciu

To dla niej szyją sukienek stos
Choć je kto inny kupi
Jej diament skrzy w przykrótką noc
Na wiernej scenie złudy

Nie wiemy, jak na imię ma
Choć znamy ją z widzenia
Uśmiecha się, mijając nas
Na dworcach i na scenach

W jej oczach, kiedy zdejmie szkła
Przedziwny ogień płonie
Wygląda na dwadzieścia lat
I nikt nic nie wie, nie wie o niej, o niej

A może mieszka w tym domu, gdzie
Sufity całe z drewna
Gdzie zwykłe szkło ma własny wdzięk
Gdzie komuś jest potrzebna?

A może nocą wymyka się
I wsiada na swój motor
I z rykiem rur wyrusza w sen
Gdzie nikiel lśni jak złoto

Nie wiemy, jak na imię ma
Choć znamy ją z widzenia
Uśmiecha się, mijając nas
Na dworcach i na scenach

W jej oczach, kiedy zdejmie szkła
Przedziwny ogień płonie
Wygląda na dwadzieścia lat
I nikt nic nie wie, nie wie o niej, o niej

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.