Jak miło pójść do Wilanowa,
Po jego parku spacerować,
Neogotycką bramę przejść,
By na dziedzińcu przed Pałacem
Podziwiać wieże w słońcu latem,
Jak lśnią i jak rzucają cień.

Ogród Różany, kiedy kwitnie
I kanał biegnący ku Wiśle
Iskrzący jakby płonął las,
A na nim łodzie jak gondole,
A z lewa Amor na cokole
I szybujący nad nim ptak.

Tam, gdzie tarasu balustrada
Młodzież parami się przechadza.
Tam Jan Sobieski często stał
I Marysieńkę obejmował,
Namiętnie tulił i całował,
Bo ust jej słodkich kochał smak.

Most rzymski i altanka chińska
I Ogród Botaniczny w liściach,
I w kwiatach, pośród świeżych traw.
To wszystko blisko Kordegardy,
Skąd widać kościół Świętej Anny
I wieży jego boski kształt.

Wkrąg pałacowe rzeźby stoją
I odurzone kwiatów wonią
Sprzedają barokowy czar,
A Pałac cztery wieże wznosi,
Złociste, zwiewne jak posągi,
Obok króluje stary park.

Tu, w tych kamieniach Polskie dzieje
Szumią jak dawniej polskie knieje
I swą patyną wabią nas.
A nad Pałacem słońce świeci,
Beztrosko w krąg biegają dzieci,
A w tle historia niczym baśń.



















,
,




























,
,

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.