Nie znam drogi, którą pójdę,
nie wiem też, czy mi ją wskażą
w miejscu drzew na skraju drogi
wyrzeźbione deszczem twarze.

Z własnej woli, z mojej winy,
nie szukając pocieszenia,
tak bez żalu, bez przyczyny
pójdę drogą zapomnienia.

Będę stała jeszcze długo
w płaszczu z mżawki i zadumy
i nie starczy tego deszczu,
byś cokolwiek mógł zrozumieć.

W zamyśleniu, w zakochaniu
pozbawiona wszelkich marzeń,
a z poboczy patrzy na mnie
gęsty szpaler mokrych twarzy.

Co zrobiłeś i co zrobisz -
nic nie będzie mieć znaczenia.
Teraz wreszcie mogę odejść
w mokrym płaszczu zapomnienia.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.