---

Mrok się zakrada w gotyk framugi,
szalem swym gasi podcienia,
ostatnim blaskiem złocą się smugi
zachodzącego spojrzenia.

W czerń się wtuliły usta i oczy,
uśmiech zastygły na wargach,
ktoś tu z daleka ku tobie kroczy –
może to cień Leonarda?

Niebo, posłuszne twym barwom,
wzbiło je ponad cokoły,
z dróg twoich wróć, Leonardo,
żeby rozśpiewać anioły.

Gwiazdy jak srebrna paleta –
tyś je na sznurek nanizał,
z ram wypłowiałych portretu
wita cię znów Mona Lisa.

Na skrzypcach wiatru jesień przygrywa,
płótna rozwiesza jak żagle,
koncert deszczowy dzwoni o szyby –
czemu odchodzisz tak nagle?

Nim świt rozjaśni oczy twej damy,
noc się w ich głębi przegląda,
aż znów zastygnie spowita w ramy
Gioconda, twoja Gioconda.

Niebo, posłuszne twym barwom,
wzbiło je ponad cokoły,
z dróg twoich wróć, Leonardo,
żeby rozśpiewać anioły.

Żeby rozszumieć strumienie,
nim pierwsza gwiazda się zniży,
wszystkie postrącać na ziemię
pod stopy twej Mona Lisy.

Twej Mona Lisy.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.