---

Po wieczerzy już zmyte naczynka,
we śnie leży spowita dziecinka,
którą los na pociechę mi dał
za kolejną pomyłkę dwóch ciał.

Nastawiony już budzik na szóstą,
mętnie senne odbija mnie lustro,
tylko ja czuwam jeszcze
w moim oknie na piętrze
i w uśpioną uliczkę
znów krzyczę:

O Romeo, słowiczy sokole,
o tęsknoto niewieścich pokoleń,
otworzyłam ci okno
na tę moją samotność.
O Romeo, czy jesteś na dole,
czy jesteś na dole?

A na dole jak zwykle nikogo…
Może kolej z Werony za drogo?
Może konno wyruszył, a koń
nieżyczliwie odnosi się doń?

Może nie ma na klimat nasz palta?
Może jeszcze dokańcza Tybalta?
Może zły mu Kapulet
sprzeniewierzył amulet?
Więc w uśpioną uliczkę
znów krzyczę:

O Romeo, kochanku pokoleń,
o Romeo, już na mnie jest kolej,
otworzyłam ci okno
na tę moją samotność.
O Romeo, czy jesteś na dole,
czy jesteś na dole?

A na dole odpowiedź jest ciszą,
a na czole mym troska o przyszłość:
co to będzie za miesiąc jak wiek,
kiedy drogi zawieje ci śnieg?

Coraz gorsza, Romeo, pogoda
i ja jestem codziennie mniej młoda…
Do klasztoru ci zbiegnę
lub innemu ulegnę,
żeby potem znów krzyczeć
w uliczkę:

Nie ma ciebie, Romeo, na dole,
o Godocie niewieścich pokoleń,
otwieramy ci okna,
w każdym oknie samotna
patrzy w pole,
gdzieś wywiódł ją…

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.