Codziennie rano kiedy patrzę przez okno,
Widzę pędzących ludzi.
Ich smutne twarze, zgarbione plecy,
To we mnie pewną myśl budzi.

I choćbym bardzo chciał, z mojego wózka wstać,
A widok ten mów mi, że nie mam czego żałować.

Codziennie rano, gdy wystawią mnie na dwór,
Przychodzi do mnie ona.
I kładzie na mnie swą zimną dłoń,

I wtedy wiem już, że to w końcu stanie się,
A widok ten mówi mi, że nie mam czego żałować.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.