Ciemnym lasem poprzez wzgórek, Gdzie się słonko ledwo wdziera. Idzie Czerwony Kapturek, Szpetny jak jasna cholera. Twarz ma strasznie pomarszczoną . Chudy bardziej nią chabeta. Idzie z podniesioną głową. Ma ochotę na faceta. Wtem za krzaków Wilk wyskoczył, Bydle wielkie co niemiara, A Kapturek prosto w oczy: Wilku e ą ehe! Może bara-bara. Wilk popatrzył się wesoła, A w Kapturku żądze płoną, Pukną się dwa razy w czoło, Przecież jestem pod ochroną, A w niej wzmaga się podnieta, Że aż skręca się warkoczyk. Wilku tyś kawał faceta, Chodź skoczymy gdzieś na boczek. Wilk się już zaczyna wkurzać, Bo ten dialog zionie nudą, By go zbytnio nie przedłużać, Odrzekł spadaj ty paskudo. A Kapturek niby z wdziękiem, W zimnej trawie się położył, I zadziera już sukienkę, No Wilku, no a teraz ha, ha, no amm!
Tutaj się przebrała miara. Wilk miał nerwy bardzo słabe, I chodź się wytrzymać starał, Żarł Kapturka jak te Babę. W bajce jest morałów kilka. Pierwszy ważny w zdrowia sprawie, Że nie zawsze złapiesz wilka, Kładąc się na zimnej trawie. Drugi morał trąci głupem, Chociaż jest nie byle jaki, Jeśli nie chcesz zostać trupem, Nie wywołuj wilka w krzaki. I na koniec prawda szczera, Choć też głupstwa nutkę niesie, Jeśliś brzydki jak cholera, Nie zaczepiaj zwierząt w lesie. Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
