De betonnen aarde laat geen zaad ontspruiten
Vliegen feesten gulzig van mijn traan
Roest daalt neer in mijn wentel-ziek huis
Mijn vlees is ziek van de maden en koorts
Ik ben gevangen in de schaduw van de stenen vleugels van tijd
Er is zon noch maan en sterren schijnen hun duisternis vol haat
Geschoffeerd, uitgemergeld, ontdaan van eer en geweten
De eeuwigheid in deze verlatenheid drukt zwaar
Het kristal is gebarsten en zingt niet meer
Zelfs niet de zoete stem van melancholie
Tijd maalt als graniet en wikkelt prikkeldraad om mijn ledematen
En wanhoop forceert gemeenschap met mijn geest
In mijn kist van kunstmatigheid en uitwerpselen
IJldromen vormen zich in mijn mantel die door een windvlaag opbolt
Die wind, onwelriekend en tastbaar
Wroet door alles heen
De grote beul die alles overziet
Levend sterven is mijn repliek in deze tegen-wereld

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.