---

W portowej knajpie usiadł za stołem
Bosman kulawy i patrzy w tłum.
Wnet go ferajna otoczy już kołem,
Gospodarz stawia jamajka rum.

Wszyscy jak swego druha witają,
Który dziś przybył z dalekich mórz.
O kraje, lądy, miasta pytają,
Czy wiele przeżył sztormów i burz?

Lecz bosman milczy, trunku nie raczy
I wypatruje dziewczyny swej,
Której niestety w gronie słuchaczy
Nie znalazł dzisiaj, ni znaku jej.

Pochylił bosman głowę nad stołem,
Z rumem się miesza opadła łza,
A tłum, co ciasnym otaczał go kołem,
Odrzekł - odeszła dziewczyna twa.

Podniósł się ciężko, złamany ciosem,
Oczami tępo powiódł przez tłum
I smutny wyszedł za swoim losem
tam, skąd morza wabił go szum.

I odtąd nie wie żaden z kamratów,
Gdzie zginął dobry serdeczny druh.
Tylko czasami, wraca z zaświatów
Zakochanego bosmana duch.

Zjawia się w sztormach, w morskiej kipieli
I w szumie wiatrów obnosi żal.
Ci, co pływają, nieraz widzieli
Postać bosmana wśród morskich fal.

Ci, co pływają, nieraz widzieli
Postać bosmana wśród morskich fal.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.