Wyciągam dłoń, choć nie wiem, czy jest mi dane Raz jeszcze to wziąć i rzucić w twoją membranę. By o szóstej nad ranem nim kolejny dzień wstanie Spotęgować pamięć i nagle wykrzyczeć amen. Biorę zużyty atrament i kreślę nim po stokroć Szkice zdrapane z alej będących dzisiaj przeszłością. I kreślę żale pod to i rezygnuję z przykazań, Bo zbyt często żyje tak jakby ktoś żyć mi kurwa kazał. Może się nie przykładam, może popadam w marazm, Albo za bardzo pragnę czegoś co nie jest dla nas. A co, jeśli runie ściana, jeśli odciśnie piętno W szeregu obietnic warunkujących moje tętno? Wtedy zwariuję przez to i nie będzie już odwrotu. Świat pewnie się ucieszy, będzie miał mniej kłopotów. Albo stanie gdzieś z boku i pchnie mnie w samotność. Samotność, której tak zajebiście nie chcę dotknąć.
REF: Dość emocji, dość emocji, dość emocji, słyszysz. Rozmazany obraz świata pośród głuchej ciszy. To fortuna, to fortuna, to fortuna, słyszysz, Gdy zabija mnie strach przed czymś, co pozwala mi żyć. X2
Niespokojna krew w żyłach. Boże, weź mi to wybacz, Że już nie potrafię chyba wkręcić się w inny klimat. Wolność z treści spijam, to jak odwet mistyczny, Gdy biorę ze sobą wszystko a i tak przychodzę z niczym. Listopadowy cień zniczy znów osiadł na chodniku. Meritum. Ten czas to artystyka o życiu. To dźwięk bitów po cichu, to ten zapach chryzantem Leżących na grobach jakby same były martwe. To kostniejące palce i wypluty ból na kartkę To pouchylane okna na zatrzymywaną prawdę. To kakofonia pragnień i WL na słuchawkach. Pewnie nie słyszałeś ??? to najpiękniejszy rap świata. To atrapa jak atak, co ze światem mnie kłóci W maratonie życia ludzi nierozumiejących słów tych. Ja pytam mej Dukli co tak dławi mnie po stokroć. A odpowiedź brzmi : emocjonalna samotność.
REF: Dość emocji, dość emocji, dość emocji, słyszysz. Rozmazany obraz świata pośród głuchej ciszy. To fortuna, to fortuna, to fortuna, słyszysz, Gdy zabija mnie strach przed czymś, co pozwala mi żyć. X2
Los mi poprzyklejał wersy i wytatuował bity To dar, a sięgam po nie jakbym sięgała trucizny, Kiedy noc wycina blizny w marszu samozniszczenia wtedy rap tworzy defekty w moim układzie krążenia. Dzisiaj nie ma to znaczenia, a znów palę stosy listów, Leżących na dnie pudełka, w którym nie ma nic już. Jestem przeklęta, na plecach mam wspomnień tony. Jak Stachura, nawet obłęd nie został mi oszczędzony. Życie ma dwie strony, a ja idę tylko w jedną. Tam gdzie nie ma ludzi, okupionych beznadzieją. To mój wybór, wiem to. A ty wolałbyś nie wiedzieć, Lecz musiałabym cię zabić, by ci tego nie powiedzieć. Tworzę życia przebieg jakbym tworzyła historię O kimś o kim nic nie wiem, a to wszystko jest moje. Kocham alegorię i mój bunt poprzez słowa, Których niejeden z was nie mógłby zinterpretować.
Dość emocji, dość emocji, dość emocji, słyszysz. Rozmazany obraz świata pośród głuchej ciszy. To fortuna, to fortuna, to fortuna, słyszysz Gdy zabija mnie strach przed czymś, co pozwala mi żyćTeksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
