Piaskami pustyni, kopytami swemi
Kroczył Koń wprost spod ziemi
Szalone lico spalony włos
W oknu znać zwidy
W uszach mątliwy głos
Chata Morgana codziennie z rana
stoi, krwią zbryzgana
Powidok szary, dla konia czary
Wydma za wydmą
Piasku morze, piasku bezdnią
Wtem na horyzontu oprawie
Krwista Łuna wzrasta
I jak na jawie
Widzi, iż, krzyż wyrasta
Na nim człek krwią obleczony
Ni ubioru ni jakiej zasłony
Pełznańce w rany wzierają
Spalone ciało zżerają
I to jest w istocie
Człecze dziecię skąpane w pocie
Nagle bezdnie, otwarte oczy
I z ust słowo wytoczy
Czymże twe rany
W krwi żeś skąpany
Gdy znikniesz z ziemi
Nic to nie zmieni
Nie tędy droga
Kara jest sroga
W wierze znużany
Obmyj me rany
Na Twoją zgubę
Zliczę rachubę
Po stokroć grzechów
Piekielnych miechów
Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa. |
|
