Ziemio, matko żołnierzy,

sosno, pszenico, mgło,

Wisło, której księżyc

srebrem zamraża dno.

Witałaś kiedyś

chłopców z orłami

miast wypalonych

oczodołami,

głęboką raną,

czarną jak studnia,

płonącą łuną,

różą południa...

A dziś ich wita

u twoich dróg

pożarem złotym

płonący głóg.

Ziemio, matko żołnierzy,

Sosno, pszenico, mgło,

Wisło, której księżyc

Srebrem zamraża dno.

Choć znowu krucze

chmury nad nami

ty wiernie wierzysz

chłopcom z orłami,

tym od Waltera,

tym od Kościuszki,

śmierć którym wróżą

wrogi i wróżki.

A dziś ich wita

u twoich dróg

pożarem złotym

płonący głóg.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.