O mój miły Boże, zlitujże się przecie,

Jak pułkownik Haller adiutantów gniecie!

Co dzień patrzeć jeno, jak nabierze kantem

Tego, co miał pecha zostać adiutantem.

I nieszczęśnik taki — snadź za przodków winy —

Nigdy nie jest pewien, dnia ani godziny.

Nieraz go z pościeli wyrwą nagle słowa:

Panie, gdzie to będzie „ta” kartka służbowa.

O, jakież okrutne są takie pytania,

Przecież noc Bóg stworzył właściwie do spania.

Albo w czasie bitwy, gdy bój wrze dokoła,

Człek by rad się ukrył, albo wyrwał zgoła.

Wtem pułkownik woła: „Patrz pan! śliczny moment,

— Zapisz! poślem raport do naczelnych komend!”

A tu człek się czuje, jak gdyby pies w studni,

Łatwo mówić: zapisz, lecz zapisać trudniej.

A tu koń się płoszy i wierzga tak podle,

Że i tak się trudno utrzymać na siodle.

Łatwo mówić: zapisz — z szkapami takiemi,

Łatwo coś napisać, lecz nosem po ziemi!

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.