---

To było w Zakopanem zimą,
osiemdziesiąty drugi rok,
pod knajpą „Jędruś” mnie zatrzymał
utkwiony we mnie smutny wzrok.
Ten wzrok znajomy wydał mi się
i – spójrzcie państwo, któż by zgadł? –
znowu spotkałem się ze Zdzisiem,
typkiem z piosenki, tej sprzed lat.

Tak jest – to był mój Zdzisio,
o parę lat starszy,
paletko wciąż to samo
i beret na głowie.
Pokiwał na mnie palcem
i szepnął: „Młynarczyk,
uważaj no, Młynarczyk,
chodź, chodź, coś ci powiem…”.

To było zimą w Zakopanem,
osiemdziesiąty drugi rok,
gdy ze wzruszeniem niekłamanym
zwróciłem w stronę Zdzisia wzrok.
I wszystko było jak przed laty:
zgarbiony kark i dłoni ruch,
beret-naleśnik, szalik w kratę,
to samo oko, ten sam chuch.

A Zdzisio spojrzał na mnie
i jak nie zawarczy,
jak gdyby był wkurzony
i o coś się gniewał,
a treść warkotu brzmiała:
„Uważaj, Młynarczyk,
nie śpiewaj dla tych kurwów,
nie śpiewaj, nie śpiewaj…”.

To w Zakopanem zimą było,
już temu ładnych parę lat,
po chwili trochę przykurzyło,
śnieg zasypywał Zdzisia ślad…
A ja zostałem trochę blady,
wpatrzony w tamten ślad na skos,
potrzebowałem przecież rady
i wciąż mnie gonił Zdzisia głos.

I zawsze gdy mnie trudnym
wyborem obarczy
to moje durne życie
w stolicy, w powiecie,
tylekroć mnie dogania
głos Zdzisia: „Młynarczyk…” –
i gna przez ciepłe maje
i śnieżne zamiecie.

Tylekroć mnie dogania
głos Zdzisia: „Młynarczyk,
uważaj no, Młynarczyk…” –
a dalej już wiecie…

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.