---

Rzekł Antoni Czechow na cześć swą i chwałę
Że mądry lubi uczyć się, a poucza żłób
Ilu w życiu durniów ja już przetrzymałem
Warto by mi za to order wpiąć - o tu!

Durnie chodzą stadami, kompanią dobraną
Przodem najgłupszy, normalna rzecz
W dzieciństwie śniłem, że budzę się rano
A durniów już nie ma, ulecieli precz

Ach, jakże mylił się ten sen mój prześliczny
Co w dzieciństwa czas pod obłoki niósł mnie
Twarz Natury krzywi się w uśmieszku ironicznym
Czegoś widać z zasad jej nie pojąłem, nie

Bo mądrzy cenią sobie samotność, dlatego
Gdy przymykają oczy wśród kontemplacji swych
Tak łatwo ich od tyłu zajść i co do jednego
Gołymi rękami powyłapywać ich!

A gdy już wyłapią ich, rozpoczną się czasy
Nie na wyobraźnię mą, sporą bądź co bądź
Z głupim - głupio, z mądrym - kłopotów jest masa
Przydałby się w środku ktoś, ale skąd go wziąć?

Durniem być wygodnie jest, lecz coś - tak jakby - nie chce się
Mądrym bardzo chce się być, lecz za to dają w kość
Mądrość tu, głupota tam, Natura plącze dróżki swe -
Ach, kiedyż się do tego, co jest w środku, uda dojść...

Ach, kiedyż się do tego, co jest w środku, uda dojść...

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.