---

Pewien znany ichtiolog zachodzić jął w głowę,
czemu bałtyckie ryby stały się nerwowe.
Nie tylko w pojedynkę, ryb całe ławice
poczęły w niebezpieczną popadać nerwicę.
Ja myślę, że ta sprawa wyjaśnić się da.
Precyzyjnie naświetla ją diatryba ma.

Gdy w stoczni nowy statek puszcza się na wodę,
ryba, proszę ja państwa, widzi to od spodu,
najpierw rozpruwa wodę wielka stali ściana,
potem kilka okruchów z butelki szampana.
Ryba zasię od spodu widząc wszystko to,
myśli sobie, nerwowo myśli: "Ale dno...".

I ryba, cała w nerwach, dostrzec przy tym nie chce,
że owo dno jest coraz bardziej nowoczesne,
że jest nasze, że nikt nam go nie dał w prezencie,
że jest nasze wspólne, piękne osiągnięcie,
ryba myśli nerwowo: "Ohoho, ale dno...",
ale nie to najbardziej denerwuje ją...

Bo wód głębiny nie są Francją-elegancją
i statku dno z przeróżną styka się substancją.
Każda uczciwa ryba na widok ten blednie,
substancja jest paskudna i przylepna wrednie.
Nią to się dno oblepia - państwo wiecie, czym-
gdybym dodał, że równo - zrobiłby się rym...

I teraz ryba słyszy - i stąd jej problemy -
jak substancja paskudna śpiewa: "Hej, płyniemy!".
Jak paskudztwo, co znów się załapać zdołało,
"Płyniemy!" - śpiewa. "Chłopy! Po nowemu! Śmiało!".
Kiedy uczciwa ryba słyszy taki śpiew,
choć zimnokrwista - z punktu traci zimną krew...

Tu koniec mej diatryby, jak zwykle się zdarza,
zostało kilka wierszy w formie komentarza...
Chwalebny w czas odnowy wykazując zapał,
uważaj, kto wodował - a kto się załapał,
i niech ci wszystko jedno nie będzie - psiakrew -
gdy śpiewasz: "Hej, płyniemy!" - z kim ten dzielisz śpiew.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.