Czy mi się zamiar ten powiedzie – nie wiem,
Zamiar to może zgoła niedorzeczny,
Lecz chciałbym tutaj opisać smak pewien
- tyleż wspaniały, ile niebezpieczny.

Przykłady na to – nikt mi nie zaprzeczy
- mogą iść w setki, tysiące, miliony,
Że kto tym smakiem się choć raz skaleczy,
Na zawsze będzie już uzależniony.

Ten smak przenika wszystkie inne smaki,
Smak słów i ciszy, smak chleba i wody,
I umie w nałóg się przerodzić taki,
Że ulegają mu całe narody.

I ja, pytając o sens dnia mojego,
Wśród stresów, kłótni, odkryć, wątpliwości,
Jestem z narodu uzależnionego
Od tego smaku. Od smaku wolności.

Ostatnio sobie z nim ostro folguję,
Dawkę za dawką ładuję nielichą
I ćpam tę wolność, i się nią szprycuję
Jak makiwarą czy inną marychą.

Radosnym wzrokiem dookoła patrzę
- w Sejmie, w tramwaju roi się od ćpunów,
I wciąż jest ciężko, lecz jakby inaczej,
Bo jest nadzieja jak milion piorunów!

Szukam swej cząstki w nadziei wielości,
myśląc: „Nadziejo, uwiń się, a żywo,
I zmieszaj trochę ze smakiem wolności
Smak cierpki, który ma święta cierpliwość.

I taką sztukę zrób z każdym rodakiem,
Z takich, Nadziejo, skorzystaj kontaktów,
By nam pomieszał się z wolności smakiem
Smak logicznego kojarzenia faktów.

Wszystkie te smaki po spiżarniach są Twych,
Zrób z nich, Nadziejo, w jednej pięknej chwili
Nasz polski nektar lat osiemdziesiątych
I spraw, abyśmy ze smakiem go pili.

Niechaj nam każdy łyk wolności spory
Pozwoli działać mądrze i pomału,
Aż co zaczęło się strzałem z „

Aurory„,
U nas się pięknie skończy bez wystrzału„.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.