Ja nie wim skąd się nagle przypomniało to mi - Może mi się w nocy przyśniło podświadomi? Może, jak ja koło grousera przechodzę, Ten kminek zapachem zajechał mnie po drodze I już ja nieprzytomna, i w nosie mi się kręci I ciągle przed oczyma stoi mi w pamięci
Chlib - ten chlib kulikowski Chlib kulikowski Chlib kulikowski Chlib, ten chlib kulikowski Chlib, chlib, chlib
Pójdę tu do sklepu, kupię jakiś ”Hovis” - Nie wim, czy to glina, czy to żyto, czy to owis - Nie, ja nie obrażam chleba powszedniego! Na chleb się nie powinno mówić wogóli nic złego, Tylko - jak ugryzę, czuję w zębach skrzyp, Bo tu jest tylko chleb. A tamto, to był chlib.
Jak ktoś jest z Warszawy, Poznania albo z Łodzi - Nie szkodzi, ale przecież on nie wie, o co chodzi, Ta skąd on może wiedzieć, nawet jak się dowie, Że milę od Lwowa, w miasteczku Kulikowie, Była cechowa piekarska osada I piekli tam piekarze, z dziada prapradziada,
T a k i duży bochen - na bochnie skorupka Tak z wiśniowego drzewa - ale krucha, ale chrupka! Po szesnastu latach ja pamiętam jeszczy, Jak świeci, jak błyszczy się, jak chrzęści, jak trzeszczy I pachnie - jak tylko się wejdzie do kuchni! Ta ja wam więcej powiem - jak czasem wiatr dmuchni Na Rynku, od straganów, to naraz, całym Rynkiem Zajedzie tym zapachem, tą skórką i tym kminkiem
A jak go przekrajać - nim mama go przekraje, Przeżegna jego zawsze, takie miała obyczaje - A jak go przekrajać - to pod mosiądzem skórki Takie duże oka, takie duże dziurki! Bo on lekki jak pączek! (Ale nasz, nie tutejszy, Że jak zjesz go to kamień w żołądku jest lżejszy) Bo on lekki jak pianka, aż dotknąć się frajda I już w ręku pachnąca, gorąca jeszcze pajda, Jak żywa - ta zdaje się, że nagle tobie powie: Ta zjedz mnie i niech tobie wyjdzie na zdrowie.
Cóż ja wygaduję! Boże Ty mój, Bożeż! Zlituj się nad nami, zrób co tylko możesz! Przecież, ja nie proszę z samego łakomstwa Żeby to zostało! Dla Lwowa, dla potomstwa, Dla tych lwowskich dzieci co rosną wśród Anglików Może kto z piekarzy, który z czeladników, Jeszcze gdzie pamięta, jaka to recepta! Niech on ją zapisze! Niech on ją wyszepta Dzieciom, umierając, tak by jego synek Wiedział ile mąki, jakie drożdże, jaki kminek - Niech to ocaleje, niech to się uchowa, Ta mała cząsteczka prawdziwego Lwowa! Bo Lwów to nie jest tylko okolica na mapach To ludzie, to piosenka, to ta mowa, to ten zapachTeksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
