1. [Szula] On jak słońce po nocy, ona - Gwiazda Północy śliczna, odgarnia czarne włosy, krople rosy na policzkach. Szept brzozy, cisza. Ronią łzy żywe srebra. Horyzont jak front wybucha o świcie biciem serca. Księżyc zatacza krąg jak sople schną, światła nocy, stąd niebo jak atłas kurtyn dźwiga przeklęte losy. On złoty jak bursztyn kładzie promień na ramieniu, ona rozlewa czarny tusz, gdy znika w cieniu ku niemu. Nic nie mów, to zaćmienie wspólnych objęć. idą śladami snów latami, aby znów związać dłonie. Nie znają słów, mają alfabet namiętnych spojrzeń, gdy on zginie w cieniu dla niej, ona zginie w złocie. Skryta w ciemnym płaszczu w tańcu, łapie ją za rękę, nagle ostatnie dance macabre, pełnia wspólnych zaklęć. Gasną światła w akcie, w trakcie gdy wiatr chmury piętrzy i sypie gwiazdy jak pył, by on tam był na końcu tęczy.
2. [Osa] Czarne oczy, bose stopy, lekkie kroki, cisza. Żar tej nocy, żal gdy dotyk nie jest tym, czym był zazwyczaj. Czym włosy kropi rosy, oni przy blasku księżyca, chcą kochać się o brzasku, a nie dane im do dzisiaj. Świergot ptaków, słońca zachód, na deptaku tłumią słowa, nie opodal kiedy ona, nagle kona mu w ramionach. Jego jedyna królowa, mija doba jak poprzednio, by od nowa jak historia, znów zmierzyła się ze śmiercią. Listopadowa noc, księżyc wprost patrzył na nich, zarys słów, zanim znów sypnie sól na ich rany. Z ich ust strumień pary skraplany na ich twarzy, nim muzyka stanie w miejscu, ostatni raz zatańczysz. Ich wargi się spotkały i nabrały barwy piekła, przemoknięta deszczem rzekła: „Żegnaj…”, po czym odeszła. On szepnął za nią: „Czekaj!”, przed nią świt zamknął oczy, i tak kończy się historia miłości dnia i nocy…Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
