Przeraźliwy z serca krzyk wyrwanej nocy ze snów
W uderzonych z całej siły rozbitych kroplach deszczu.
Unoszony w jesiennym powietrzu szloch przetartej szyby
z szeptu spadających liści i tym zimnem przenikliwym
Niby tej nocy wspomnienia znów zasną z tym miejscem
kreślę przeszłość krwią, by nie pamiętać nic więcej.
Na plecach ciarki, mroczne serce
tyle pamiętam choć nie chce
kolce tkwią w ranach jeszcze, bym nie mógł o tym zapomnieć
treści krzyczą mocą przed siebie wyplutych wspomnień.
Serca milczą, choć prawie podchodzą do gardła
Tej nocy w gwiazdach, w płaszczu miasta słyszę lament,
a krew zastyga na kartce, zmienia się w atrament w końcu,
gdy wzrok utkwił na tym słońcu, które oślepiło blaskiem
mroczne serce nienawiści, rzucam piaskiem na to.
Choć nie przypominam sobie, żebym kiedyś powiedział tato...
żebym kiedyś powiedział tato...
I Bogu dzięki za to...


Tak ciężko mi to wyznać ...
Tak ciężko mi to wyznać ...
Tak ciężko mi to wyznać ...
Tak ciężko mi to wyznać, gdy nienawidzę siebie
słowa ciążą jak kamienie, mroczne serce wali wściekle
I biegnę nim oślepnę, pragnienie dźwiga brzemię
nim słowa będą nieme, jasność cieniem nim uwierzę,
że jednym sercem zerwę kurtynę znad mych powiek
i chwycę Cię za ręce, by wykraść bogom ogień.
Na przekór światu mogę zdeptać drogę dawnych wspomnień
Zabiłem miłość w sobie...
Początek był już końcem....
I nigdy nie zapomnę, a wiem że tak jest łatwiej
Kradnę ciepło nim upadnę ze sztandarem wśród wypaczeń
i krzyczę nie potrafię, a wiem że mogę wiele.
Zachłyśnięty światem, brakiem świateł szukam siebie
mroczne serce we mnie rozkwita, po czym kona.
Na barkach nadmiar obaw, zaciskam światło w dłoniach
w półmroku wieczny romans wyrażam myśli szeptem
splatam nasze ręce w miliardy czułych westchnień....

Zrozum patrzę na ten świat zwierciadłem mojej duszy,
gdy celu jakby brak, nagle zaczynam się dusić.
Setki małych ran, kilka większych i ta jedna
nad którą ubolewam czując kołatanie serca.
I wznoszę się do nieba, wyśnionego nieba
przecież tam już nie ma przebacz, wiary mi nie trzeba
wiara legła gdzieś u podstaw, jest zbyt daleko od nas.
Czas nagle pobladł przez jej racjonalny obraz
to wszystko tworzy slogan: "Działa, lecz odwrotnie".
Serce czy rozsądek, jeden kontekst serce mroczne
głęboki oddech, w płucach dawka nikotyny
w ustach smak kofeiny, jest smakiem danej chwili.
I tak może bez przyczyny, może, lecz nie na pewno
dusza, ciało tworzą jedność razem cierpiąc na bezsenność
lekkość umysłu, oczu błysk, ? zmysłów
literatura wrażeń, nic nie znaczących przysłów.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.