Dałeś mi Boże miłość we mnie tak prosto,
jak dajesz ziarno zbożom, owoce drzewom,
jak dajesz rzece brzeg a niebu horyzont,
który okrąża ziemię.
Kazałeś mi Boże miłości we mnie rosnąć,
jak każesz rosnąć ziarnu, dojrzewać drzewu,
jak każesz płynąć rzece i niebu opierać się o horyzont,
który okrąża ziemię jak więzienna cela.
I zabrałeś Boże ode mnie miłość
tak prosto jak zbożom odbierasz ziarno,
drzewom owoce, niebu widnokrąg w czas burzy,
jak każdej rzeczy każesz trwać i mijać ku twojej chwale.
Błąkam się, Boże, pośród ruin jak szczur,
zamknięty w wielkiej celi świata,
nie mam miłości, nie mam wiary w ciebie
i nawet nie wierzę w to co widzę.
Tylko rośnie we mnie ślepe pożądanie drzewa,
które chce wydać owoce.
Któryś dał mi Boże miłość,
któryś kazał miłości rosnąć i więdnąć we mnie,
kiedy błądzący pośród ruin nocą walczę ze smutkiem mijania,
wyprowadź mnie z chaosu ulic, rzuć mnie na róg ulicy,
podaj mi dłoń prostytutki.
Który masz w opiece poetów, w przystań spokojną mnie wprowadź.
Boże, daj mi kobietę która nie jest chora.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.