Spójrzcie państwo na miłą mą fizys, Na ten uśmiech, co w oku mym drga: Jeśli jest gdzieś mężczyzna na kryzys, Ten mężczyzna na kryzys – to ja!
Inni wierzą w przeróżne siurpryzy, W wyjście z dołka i w złej passy kres – Jam założył, że zawsze jest kryzys, Że to specialité polonaise!
Kryzys na mnie wytrzeszczał swe gały, Świątek, piątek, czy miasto, czy wieś, Jakby chciał mi powiedzieć: „Ty, mały, Ty się do mnie przystosuj, i cześć!”.
Więc się wziąłem i przystosowałem, Jeszcze zanim mą skroń pokrył szron – Odtąd samopoczucie wspaniałe, Płuca-miechy i serce jak dzwon!
Obce były mi medykamenty: Polfa, Ciba czy Hoffmann-La Roche, Chateaubriand zostawiałem nietknięty, Wojujący ja byłem jarosz.
A gdy mięsne kłopoty nierzadko W stan amoku wprawiały mą brać, Jam zieloną obywał się natką: Wielki Gatsby, warzywna go nać!
Jeśli chodzi w kryzysie o panie, Powodzenie się miało aż strach: Niedogrzane zimowe mieszkanie Me westchnienia tak grzały, że ach!
A gdy westchnień mych ciepły aksamit Sprawiał, że serca pań jęły drżeć, Ostry bankiet puszczałem czasami: Chrzan, herbata, petit beurre’y i śledź.
Więc jeżeli nastąpić ma przerwa W tym kryzysie, w tej bryndzy, w tym dnie, Proszę dla mnie zbudować rezerwat: W Białowieży nie było by źle!
Gdybym odtąd w kolejkach już nie stał, Gdybym w koło w bród wszystkich miał dóbr, Wtedy mózg by pracować mi przestał – Wolę być traktowany jak żubr!
Pośród jodeł i buków, i cisów Suchej natki podsypcie mi garść, Zróbcie dla mnie rezerwat kryzysu, Żebym mógł w nim spokojnie się paść.
Społeczeństwo mi na to odjęczy: „Pan nas, panie, rozśmiesza do łez, Ten rezerwat jest jakby ciut większy, Między Bugiem i Odrą on jest…”.
Ukoiło mnie to momentalnie, Wokół znów pojawiła się skra: Nienormalnie jest, czyli normalnie, A mężczyzna na kryzys – to ja!Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.