W Polskę idziemy niczym harcerze
z kolegą Janem,
tu posadzimy na jakimś skwerze
drzewko kochane.
Raz on przez jezdnię
staruszkę przepchnie
do autobusu,
raz ja pół fury
makulatury
zbiorę bez musu.
Z chuliganami
walczymy sami
siłą perswazji,
w sprawach z paniami
nie skorzystamy
z byle okazji.
Tylko w nas wzbiera
idea szczera:
kochać przechodniów!
Lecz przyjdzie tydzień,
tydzień, cholera (o, przepraszam),
no a w tygodniu…
W tygodniu trochę przemęczeni,
ja i Jan,
nie znaczy, żeby ktoś się lenił —
przecież plan.
W tygodniu, w Kłaju czy Pułtusku,
twardo jest,
w tramwaju ciągle stu staruszków
szuka miejsc.
Na ludzi spoglądamy wilkiem,
jak to z nerw,
nie ustąpimy ani krzynkę —
to się wie!
Harcerskie prawo nie na wiele
zda się nam,
ale czekamy na niedzielę,
no a tam…
W Polskę idziemy niczym harcerze,
jak chciał poeta,
alkohol wcale już nas nie bierze,
nie rwie do peta. (Nie!)
Nie bluźniąc bliźnim,
chociaż mężczyźni,
tylko per druhu,
przeciw łatwiźnie,
sztampie, goliźnie —
marsz brzuch przy brzuchu!
Miło i grzecznie,
chętnie społecznie,
jak to w niedzielę,
zlew komuś przepchniesz,
staniesz w kolejce
zawsze na czele.
Skończy się święto,
będzie znów cienko —
no to się zaklnie,
jakby nam kiedyś
tego zabrakło…
Nie, nie zabraknie!
Absolutnie!
Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa. |
|
