Ulicą Niecałą pewnego dnia
W Warszawie strapiona dziewczyna szła
W ogrodu ciemny mrok
Taka smutna, aż łzy zamąciły jej wzrok

Czy pracę straciła, czy tak jej żal
Że nie ma w czem pójść na jutrzejszy bal?
Jakie troski serce gniotą
Czy dokuczył jej kto? Mniejsza o to:
Ach, idzie ulicą ze swą tajemnicą i łka

I widzę, jak idzie, wytężam wzrok
W jej stronę, i wołam w jesienny mrok:
Poczekaj, nie płacz, stój
Nie wiesz nawet, jak drobny jest ten smutek twój!

Nieważne zmartwienia, naiwny płacz
Ach, idziesz ulicą warszawską, patrz
Świecą okna, stoją domy
Tłum znajomych i wieczór znajomy
Czy widzisz? - A ona w swój smutek wpatrzona i łka

I wołam w jej stronę, w szumiący świat
Nad czarną przepaścią umarłych lat:
Poczekaj, nie płacz, stój
Daj mi wszystek twój żal, oddaj mi smutek twój

Weź wszystkie radości paryskich dni
A tamte, warszawskie, podaruj mi łzy
Czy słyszysz? Ach, nie słyszy
Głos się gubi w ciemności i w ciszy
I idzie strapiona, i patrzę, kto ona - to ja

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.