---

Żył wielki zbój,
słuchaczu mój,
na zamku tym przed laty.
Zbójectwa kwiat
mu służył rad
i kpił on sobie z kraty.

Lecz chociaż z kup-
ców zdzierał łup,
poniekąd był to Pierrot,
bo cały łup
dla biednych wdów
przeznaczał i dla sierrot.

Do kroćset zbrój,
do kroćset zbrój,
dla sierot ten zbój jak wuj!

I wreszcie rzecz
zbójecki miecz
osiągnął niezwyczajną:
bogatych wdów
i sierot huf,
a kupców nędzę skrajną.

I wtedy król,
by nie miał zbój
dla kogo już rabować,
rozkazał wdo-
wom za mąż wyjść,
sieroty adoptować.

Do kroćset kul,
do kroćset kul,
niegłupi był z niego król!

Rozkazem tym,
powiedziałbym,
osiągnął król niewiele:
bo zbój go zwiódł,
wpadł nocą w gród
i hulał z personelem.

Monarchę ściął,
a złoto wziął —
królowej posłał po tym
wraz z kartką, co
wzruszyła ją:
„Dla wdowy od sieroty”.

Do kroćset krów,
do kroćset krów,
aniołem on był dla wdów!

Tym czynem szef
wszak sprawił, że w
złość wpadli nań zbójowie.
I powstał bunt,
a przecież grunt,
że to był dobry człowiek.

Zabili go,
choć byli to
potulni dotąd chłopi.
Stąd morał, że
przyszłości nie
ma w żadnej filantropii.

Stąd morał, że
przyszłości nie
ma — proszę kochanego pana —
w żadnej filantropii!

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.