Co nie jest do istności, co brak w liczby rzędzie, Tym mniemamy milczenie — i jesteśmy w błędzie. Pozór go tak osądził, ale pozór zdradny. Jest w nim przymiot istotny, jest przymiot dokładny; Zgoła jest rzeczą dobrą, zdatną, pożyteczną. Pisarze i gadacze, znam waszą myśl sprzeczną, Przecież na was powstanę. Ty, co ci się marzy, Ty, co bredzisz, co zmyślasz, czasem ci się zdarzy, Że utrudzony krzykiem, którym drugich nudzisz, Umilkniesz, a że płochą powieścią nie trudzisz, Żeś dał uszom spoczynek, wielbią się słuchacze, Oddawaj hołd milczeniu, wy sławni matacze, Wy, szalbierze z rzemiosła, wy, zdrajcy z urzędu, Profesy dzieł nieprawych, wy, niegodni względu, Wy, co słowem, co piórem umiecie kaleczyć, Wy, których dziełem, trudem: łgać, zdradzać, złorzeczyć, Zbyt poznani, milczycie, a głupi wam wierzy. Hipokryty! Wśród waszych wzdychań i pacierzy Zdradne milczenie wtenczas, gdy cnota nie milczy, Pod jagnięcym pozorem ukrywa jad wilczy. Szarpacze cudzej sławy, dzielni, błąd dociekać, Wiecie, jak zdradniej milczeć niźli jawnie szczekać; Wiecie, a cnota jęczy: stąd zasługi tajne, Stąd talenta w pogardzie, stąd dusze przedajne, Stąd nieszczęście poczciwych, a przeciw naturze Cnota w podłej siermiędze, występek w purpurze. Dworaki! w nieprawości wyćwiczeni szkole, Wy, co w sztucznej a zdradnej podstępów mozole Kradniecie cały polor, strzeżcie się widoku. Maszka, coście przywdziali, patrzających wzroku Nie osłabi, odkryją zdradę omamienia. Dusze podłe, nurzcie się w otchłaniach milczenia!
Trwożliwa jest poczciwość: nie jest jej kunszt głuszyć Jakże ją z zaniedbanych kryjówek wyruszyć? Mógłbyś, Pawle, bo czujesz, choć pełen szkarady, Mógłbyś, bo masz czołgaczów, coś wysłał na zwiady, Mógłbyś, bo w twoim ręku los prawego człeka; Czegóż się cnota, Pawle, od ciebie doczeka? Milczeniem ją przytłumisz, więc skromna i cicha, Nieznajoma u dworów, narzeka i wzdycha. Wzdycha nie tak o siebie, bo sobie wystarczy, Ale gdy na nią podstęp niegodziwy warczy, Gdy wydziera sposobność, aby zdatną była. Jęczy, iż ją chcąc nie może, by uszczęśliwiła. Niegdyś służyć ojczyźnie hasło było człeka. Święte hasło, gdzieżeś jest? Zmilczane od wieka. Odgłosie serc poczciwych, niezmazanej duszy, Już się o nasze płoche nie obijasz uszy. Dobrze milczyć, bo płacą; szukaj wpośród wiela — Jest gmin, ale kto znajdzie w nim obywatela? O wy, których powinność prawdę mówić jawnie, Mocnić słowo przykładem dzielnie a ustawnie, Milczenie was potępia, gdy myśl świecka trwoży: Świętą śmiałość, bezwzględną, niesie zakon boży. Zbyt trwożliwą roztropność nie godzicie z stanem: Znać, czuć, mówić, dać przykład — to jest być kapłanem. Milczenie, w skutkach bywasz złe, lecz nie w istocie; Zrzuć barwę, co cię podli, a towarzysz cnocie — W świętym się blasku wydasz. — O świętowymowne Wtenczas, gdy uszy podchlebstw wdziękom niewarowne, Uszy pieszczone panów, do pochwał przywykłe, Za korzyść biorąc brzęki łudzące i znikłe, Słyszą pochwałę zbrodni, jak by cnotą była: Wieleż dzielność milczenia zbrodni poprawiła!
Zdało się być przęstępne, lecz umysł, co błądził, Świętą niemotę z czasem, czym była, osądził. Serc niewinnych okraso, skromności i wstydzie, Nie daj się szerzyć słowom ku twojej ohydzie, Wznoś żądze ku milczeniu, ażeby cię strzegło. Mniej od miecza rażonych na placu poległo Niż tych, co w jadzie dzielne, w złych skutkach zamożne, Zgubiło jedno słowo, wolne, nieostrożne. Niegdyś zbrodnią to było, co dziś żartem mienią. Płochość z głupstwem nie znają, co wielbią i cenią: Nieszczęśliwie uwolnion od cnotliwej dziczy, Przywykł sprośnym wyrazom słuch czujny, dziewiczy. Stąd młodsze gdy w ubite starszych wchodzą tropy, Pełno widziem Mesalin, rzadkie Penelopy. Święta niemoto, gdybyś opanować chciała Te usta, z których zbrodnia szkaradna, zuchwała, Jak z źródła, gdy obficie w zarazie wytryska, Śmie z świętości żart czynić, a z cnoty igrzyska. Wznieś porę pożądaną i wiekom pamiętną! Niech zdrajcy, co mądrości znieważyli piętno, Piętno właściwe cnocie, którą nienawidzą, Niech poznają, co szpecą, i niechaj się wstydzą A jeśli głos wznieść śmieją, daj tego doczekać, Niech mają dar mówienia, ażeby odszczekać. Milczenie, sprawco myśli! W twoim łonie, żywa, Wznosi się, działa, krzewi, poznaje, odkrywa, Z twych łożysk buja; wolna od zmyślnej katuszy, Wywyższona, poznaje, jaka wielkość duszy; Szuka celu, choć widzi wyższy nad jej silność, Nie objęty żądaniem, tłumiący usilność, Przecież się lotem wzmaga, a w zapędy płodna, Poznaje przyszłą istność, czuje, czego godna.
Pochwała Milczenia. Ignacy Krasicki. Czytał: Tau.Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
