Gdy wrócę, zadzwonią konwalie,
zaszumi znajomą pieśń gór,
na drogę wychylą się dalie
z twych oczu powita mnie szloch

Choć wrócę, jak żebrak ubogi
ty, widząc wędrówek mych kres,
uściśniesz, szczęśliwa, przed progiem,
z radości się śmiejąc do łez.

Zadzwonią, do ślubu konwalie,
karoca potoczy się w dal
oj, będą z nas śmiały się dalie
i losy powiodą nas (...?)

Czekałaś zbyt długo, dziewczyno,
wiatr w perły zasuszył twe łzy,
gdy wrócę, niech miłość, jak wino
nas mroczy, spełniając twe sny.

Wiec naprzód, choć droga daleka,
karabin przybliży jej szmat (szlak?)
a prędko, bo w domu nas czeka
dziewczyna spłakana i kwiat.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.