---

Hen, z dalekiej gdzieś północy,
Wiele dni i wiele nocy
Szli Polacy na Ojczyzny swojej zew.
I na trudy nie zważali,
I do celu się zbliżali,
By za drogą Polskę swoją przelać krew.

Część zginęła na Bałtyku,
Część przybyła do Narwiku
I okryła sławą Polski Sztandar tam.
Inni znowu przez Słowację,
Poprzez Węgry i Chorwację
Pełni chwały poszli do Tobruku bram.

Moc Polaków w Rosji było,
Wielu stamtąd nie wróciło
Nie zobaczą nigdy już Ojczyzny swej.
Chociaż żyli w ciągłym głodzie,
Pracowali w śnieżnym chłodzie
Wciąż marzyli o zrzuceniu kajdan z niej.

Dzisiaj wreszcie się zebrali
Ci co żywi pozostali,
Którym serce nie przestało w piersiach bić.
Biały Orzeł wzleciał szumnie,
Patrzy jak znów idą dumnie
Polskie Dzieci krzywdę Matki Polski mścić.

I ten pierwszy - ten ze Lwowa,
I ten drugi - ten z Krakowa,
I ten trzeci, co Warszawy synem był.
I ten czwarty - ten uparty,
Co był Niemców wróg zażarty,
Ten co w wiernym, starym, polskim Wilnie żył.

I ten piąty, co pochodzi
Z fabrycznego miasta - Łodzi,
Który zawsze o potężnej Polsce śnił.
Wszyscy żyją jedną myślą,
Marzą, że ich wkrótce wyślą
Tam gdzie wroga będą mogli gwałcić, bić.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.