Giewoncie, co harnie tatrzysz się nad śpiące hale, kamiennymi rysy sięgasz het do migotliwych gwiazd, w srebrnej śreżodze nad czerniawę drzew się piętrzysz, i trwasz nade wieczne głusze, mraczne zapadliska ka to skrywasz wojsko spiące - w hańtej aby turni? czy w Pisanie, wśród szumiących sennie wód?...
Giewoncie, co poczywasz snem zdrewniałym Skrytyś drzewskiem, co włada czasu zmóc go nie zdole To strażami hrubych smreków o stoletnich brodach To smukłymi jedly, co zamilkły w nakaźnej ciszy I trwają lękliwe, w bezruchu zakrzemione... Cni się puszczy, toteż szumi zaginioną pieśń:
"Wichrze, Powichrze! Ślebodny, daleki... Co wędrujesz w cichą noc miesięczną! Gdzież cię niosą wozy srebrnych mgieł?... Nad te turnie ciemne chcesz się błąkać?... Hejże, wietrzny grajku! Zanieś naszą tęskność hań do hal... Nieś nad skały, niech o gwiazdy złote trąca! Niech zadrży serce człeka spode gór... Niech podniesie lica ku zębatym horcom, Niech posłyszy naszą tęskną pieśń... Wodo, wodo...życie..."
Posłyszał wichr to westchnietnie i lutością zdjęty:
"O drzewa! Smreki braty! Jedle siostrzyce! Widzę waszą tęsknicę, zlituję się nad wami, Poniosę do stóp gór starodawną nutę Tatr... Niech się włóczy pośród opuszczonych hal... Niech uleci polem ku uśpionym wsiom... Niech usłyszy człowiek o tajemnych dziwach, By tęsknotą zdjęty, ku graniom chylił czoło... Wodo, wodo...życie..."Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
