---

Rozłożył się na dachach świata
Odległy, przytłaczający cień
I przygiął do ziemi drewniane wieże
W których oknach zamarł dzień;
Rozłożył się między polami
Wiążąc drzewa cienistym powrozem
I odmalował czarnym szronem okna
Nowe pisząc pejzaże wieczornym mrozem.
Zaległ się gnuśnie w dolinach,
Na graniach i pośród lasów;
Opiwszy się złotem dnia
Słuchawszy bajań bekasów.
Gdy opasał bezdroża, mateczniki i gaje
Wreszcie spojrzał na nieba w gasnące wyraje;
Ujrzał ją wtenczas jak wschodziła nad światem
Żegnała księcia gdy ujeżdżał w odległe kraje.
Znał ją z powieści, przecudnej urody panienka
Gwiazda wieczorna, znana też jako - Jutrzenka.
Syty, opity światłem i wigorem ziemskim
Zamarzył także o rozkoszach niebieskich;
Unosząc swe cielsko smok uleciał ku gwiazdom
Pozostawiając ciemność i chłód wsiom, polom i miastom.
Nie od razu spostrzegła księżniczka co czai się w dole
Pośród ludzkiej niwy, na uśpionym nocy padole;
Lecz gdy dostrzegła wreszcie
Cienistego intruza - było zbyt późno;
Przepadła z nieba wieczorna muza.
Ostatnim swym dechem zaklęła jeszcze
Rzuciła ostatnie swe słowa wieszcze;
Zamieniając w bursztyn swą duszę
Rzuciła ją w niebiańskie pola
Nim popadła w wężowe katusze.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.