Umysł krzyczy...
Lecz po myślach
Zaginął ślad
Coś jęczy w oddali –
– Tam w mrokach
Ktoś szamocze się!
Dziwna łuna światła przebiega przez
Ścieżki pokoju –
– Nie! To suknia
Blada i jasna
Jak świat za dnia…
Idzie ku mnie –
– Ta postać…
Znajomą ma twarz…

Śpiewa coś – rozbrzmiewa żal…
„Zgubiłam go… Zgubiłam chłopca…
A mogliśmy mieć wszechświat…
On i ja! –
– Poniosłabym go
Nicią swoich ran!”
Kim ona jest?
Ta postać znajoma
Ma twarz… Jest taka jak…
W wyobraźni ujrzałem….
„Piękna bogini, gdzie twój paź?”
„Przeklęty twórco mój,
Gdzie twoja jaźń?”

Co mogło się stać?
Tak szybko rozmyła się
Granica…
Rzeczywistość przekuta w sen –
„Teraz to mistyczna gra
Ostrza duszy…
Czy słyszysz
Jak umiera świat?”
Pozwól mi chociaż milczeć…
„Ty i ja…
Straciliśmy nasze skarby…”

Jak mogłem
Tak szybko stracić…
„Stracić pióro?
Zapomnij już –
– Nad nami rozkwita
Tak piękny kruk…”
Płaczesz a twoja twarz drży
Niby liść
Oblany przez słoneczny wiatr…

Płaczesz, a twoje oczy
Nie łzami wilżą gładki cień bytności
Ze źrenic twych leje się
Złota krew – czuję jak
Żywioł ten chce
Pożreć mnie…

Tak słodko na ustach
Smakuje śmiech
Jakim przyoblekasz
Chwilę tę…
Zwątpiłem w wersy marzeń
Które pisałem
Lecz one…
Rwą!
Lecz one…

„Czyż nie przyjemnie
Szarpie cię ten ból?
Oboje straciliśmy skarby –
– Ty i ja…
Fikcja i prawda –
– Złączmy się –
– Za nami jutro skończone
– A przed –
– Ukojenie wrzeszczy:
Oddajcie sen!”

Oddajcie „mnie”…
Oddajcie…

I oto bogini śpiewa,
Śpiewa krzykiem: idź za mną!
…O przeklęta!
Co nie znasz imienia nocy i dnia,
O przeklęta!
Co nie znasz życia, boś z duszy mojej poczęta…
Rwiesz mi dłonie,
Rwiesz mi serce
Rwiesz mi duszę,
Zabierasz w ten zmierzch – tak czysty
W ten ranek – tak plugawy
I zatapiasz w wirze
Szaleńczego tańca – ja w taniec z tobą
Nie pozwalam… Nie…
Nie pozwalam…
Za późno już – postawiłem pierwszy krok
Opuszczają mnie siły
I tak trwam wraz z tobą, bez pojęcia
Czy wyniszczasz mnie,
Czy jesteś cudu opoką?
Czy bawisz się ze mną,
Czy mnie prowadzisz jak duchowy opiekun?
Wiem dotąd jedno
Jesteś niczym potłuczone szkło
Tak pięknie błyszczysz, a godzisz ostrzem,
Tak pięknie blaskiem mnie zbawiasz,
A oddajesz brzaskom iluzji,
Męczysz, chronisz,
Zabijasz, tworzysz…
Śnisz…
Sen zstąpił na ciebie,
Dalej! – Czas wyrwać się z tych łańcuchów,
Lecz nie mogę…
Nie chcę, a pragnę…
Dalej w to życie obszyte
Sukniami ciemności
Dalej w to życie ukochane
Przez pieszczoty porażki
Dalej w to życie…
Pod jarzmem twojego wzroku…

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.