Czy to ty mnie opuściłaś, cudowna…
Czy ja odszedłem od ciebie,
Próżno mi wiedzieć
Tak oto wybija
Godzina walki
Na śmierć
Z własnym dziełem
Śmierć duszy
Śmierć wnętrza
Skrzyżuje ostrza niebytu

Błyszczy już stal...
Moje oczy… Krwawią, zmęczone
Powidokiem boskiej woalki
Źrenice – zdradzone…
Dekorują ostatnie obrazy
Gdzieś krótką chwilą obecna,
nici Twej sukni zawodzą okrutnie –
– A ja pragnę milczenia…

Cisza! Przestańcie!
…I ręka drży – lecz wkrótce potem
Pierwsze słowa roztapia na strony
Słowa podjudzone
Ognistym tchnieniem
Młodego jeszcze wspomnienia…
Dokonało się… Odchodzę…
W cienie zatracenia…

I wyszli z leśnej gęstwiny, bogini rozpłakana,
A paź ledwie żywy błądzi dłońmi w powietrzu –
– Łunach przeznaczenia

„Zabiłam – zabiłam chłopca,
Nie ma już dlań ratunku
Tylko ja mogłam wyrwać ten piękny kwiat,
Ja! Ja... jestem jedyną bramą,
Jedynym wersem wiodącym
Do pieśni – jego życia zakończenia” –

– Krzyczała, pogrążona
W szaleńczo-gorzkich lamentach
I z obłędem
I z nienawiścią
I z miłością
Skórę rwie paziowi
I rwie… I rwie…
Czuję w sobie ten ból…
Rąk – igieł stworzenia
Jakby kaprysy własnej duszy
Wiodły mnie w arkany
Unicestwienia…

Na śmierć z własnym dziełem…
Śmierć duszy, śmierć wnętrza
Nie mogę przegrać
A jednak znów czuję
Igłę i płomienie przeklęte
W których się narodziła
Pozostało się już tylko śmiać…
Z ust mych dobywa się
Rechot nie-istnienia

Rechot wspaniale straceńczy
Oznajmia cierpienie
I szczęście, którego brak…

Pióro uśmiechem tajemnym
Zniewala mnie

Zniewalam się

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.