„Dokąd zabierasz mnie?
Dokąd zabierasz mnie?” –
– Spytał przerażony

„Do wrót wszechświata
Gdzie nawet chryzantemy upojone
Trwają w marazmie” –
– Koiła zmysły chłopca
Pawim krzykiem…

Nie znał innej sztuki
Nad tak szpetny śpiew
Który zasiał pęd
Co pokonał wnet
Trwogę i gniew
W jego duszy…

Dłoń ucałowała dłoń –
Płonący ptak? – Teraz to cudowna kobieta
Dokonał się akt…
Idą razem w bezkresną dal…

Wokół – bystra czerń otchłani
Zaraz za nią wyspa
Lazurowej trawy –
– „Nieskończone, czyste myśli
Oto, gdzie mogę cię poprowadzić,
Lecz najpierw bądź mi wierny u szczytów piekielnej grani”
Nie usłyszał ostatniej frazy
– Zauroczony –
– Poszedł za nią dalej…

I powiodła pazia
Nad przepaść ognistego stada,
Tam krucze plemię
Ma swojego pana,
Tam na świat
Wygląda cierpienie…

A gdy spojrzał w dół
Objął go trąd
Ból przeszył umysł
Przeszył ciało
Zdejmując ubóstwienia
Lekką klątwę –
– Wtedy znów usłyszał
Znikąd przywiane echem słowa
„Bądź mi wierny u szczytów piekielnej grani”

Czuję jak…
Coś rozpala
Wątły znak… – niepewność…
Jednak… Piszę dalej…

„Słodka iluzja
Twa bezczelna gra
Jak mogłaś mnie oszukać
Jedna kraina –
– Za tyle zła…”
Płakał – łza toczyła łzę
Które otarła
Delikatna ręka
Boskiej uwodzicielki

Kruche palce oblały mu czoło
„Już wylewasz smutki, żale?
Nie buntuj się –
– chodź dalej!
A przełamiesz kajdany swoich granic”

I nagle nad nimi rozkwitło
Niebieskie słońce
Uleczyło pazia
Przydało nowych wdzięków bogini
Później nastała szarość…

I przed nimi wyrósł piękny labirynt –
– Las
Zniknęli w gąszczu krzewów…

Dłoń coraz nie pewniej drga…
Zatrzymałem pióro…
Dlaczego ogarnia mnie
Zwątpienia czar?

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.