Tyle lat minęło od upragnionego debiutu,
Tyle rozważań i straconych chwil
Zbyt szybko odeszło wraz z pierwszą burzą
I na co przyszło żyć?
Dalej w zapomnieniu
Gdzie podział się tamten Wielki Sen?
Agonia i chwała - wyśnione bogactwa,
Nicość, ból - to mój wieszcz
Czy kolejne myśli
Pochłonie bezrozumny świat?
Czy następny trud
Będzie czegoś wart?

Jak konary wyblakłego słońca,
Zarzucam płachtę ciemności na słodką mi Gaię
Drżące echa inspiracji giną,
Rozbite w okowach wysiłku

Niczym wisielec,
Blednieję i blednieję co dnia
Popiół do popiołów,
Noc do nocy,
Poranek do poranków

Wypruwam swoją skroń
I zanurzam w atramencie
Nieprzeniknionych, błogich cierpień

Niczym wisielec,
Blednieję i blednieję co dnia
Popiół do popiołów,
Noc do nocy,
Poranek do poranków
Mkną lata życia za brudną szybą,
Niby mroczna mara

Niczym wisielec,
Blednieję i blednieję co dnia
Popiół do popiołów,
Noc do nocy,
Poranek do poranków
Wypruwam swoją skroń
I zanurzam w atramencie
Nieprzeniknionych, błogich cierpień

Ostatnia chorągiew weny odeszła w niepamięć
Jak zdobyć ziarno geniuszu?
I stworzyć dzieło, które wybawi mnie z nędzy?
Czy pożegnać swą dolę,
Czy czule przycisnąć do serca
Razem ze smutkiem i żalem?

"Pogarda Ludzkie Serce ma,
Zazdrość ma Ludzką Twarz,
Przemoc - Człowieka Boski Kształt
Intryga - Ludzki Płaszcz..."

Uporać się ze swoim Krzyżem
Muszę sam

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.