Nosił dziurawe sombrero
i spodnie w strzępach do pięt.
Szczotki w skrzyneczkę zabierał
i boso z nią do portu szedł.
Tam nad butami się biedził,
każdy but aż lśnił, gdy wyszedł z jego rąk.
Lecz ku okrętom na redzie
leciał pucybuta tęskny wzrok.
Czasem, gdy nie miał klienta,
kładł się jak długi na wznak.
A wiatr portowy, włóczęga,
zabierał go w szeroki świat.
Oceany, archipelagi, przesmyki cieśnin
i znowu cudzy but, i znowu lewy but,
i znowu prawy but za lichy grosz jak lustro w słońcu się lśni.
Oceany, kokosowe palmy, czar nieznanych pieśni
i znowu cudzy but, i znowu lewy but,
i znowu prawy but w marzenia godził najboleśniej.
Hej! Pucy, pucybut!
Hej! Pucu, pucybut!
Hej! Pucu, pucybut!
Hej! Pucy, pucybut!
A-a... La la la la la la la la la la...
Oceany, archipelagi, przesmyki cieśnin
i znowu cudzy but, i znowu lewy but,
i znowu prawy but za lichy grosz jak lustro w słońcu się lśni.
Oceany, kokosowe palmy, czar nieznanych pieśni
i znowu cudzy but, i znowu lewy but,
i znowu prawy but - czy nigdy się nie zmieni jego los?
Kto wie?
Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa. |
|
