---

Raz na spacerze mimochodem
Pan Brud się spotkał z panem Smrodem.
Pan Smród ramiona rozwarł swe:
- Ach jak mi miło, panie B.!
Pan Brud miał oczy pełne łez:
- Ach, jak się cieszę, panie S.!
I poszli razem naszym krajem,
Komplementując się nawzajem

- Dla mnie - kolego - to, co cudne,
Musi być przede wszystkim brudne.
- A ja zaś śmiem to głośno twierdzić,
To bywa cudne, co mi śmierdzi.
A już największym w świecie cudem
Jest mieszanina smrodu z brudem!

Wie pan - kolego - dla mnie czystość
To bujda, mrzonka, pełna mglistość.
A dla mnie znowu, proszę pana,
To rzecz zupełnie niesłychana.
To przecież można umrzeć z nudów,
Gdy nie ma smrodu albo brudu!

Na szczęście (tu dziękować Bozi!)
Ta klęska jeszcze nam nie grozi
I nie tak prędko (mam nadzieję!)
Wszystko dokoła oczyścieje.
My mamy wszędzie swoich ludzi:
Połowa smrodzi, reszta brudzi!

Wypijmy brudzia!

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.