Ruszam,
Kroczę po przyszłej mogile,
W alejach bez początku,
W kamiennym ziemskim pyle...
Słyszę
Zwęglone proroków oczy,
Jak krzyczą o nicości
Każdej niepewnej nocy...
Widzę
Twarze chorych braci,
Jak proszą o łyk szczęścia,
Które każdy stracił...
Wchodzę
W korytarz ludzkich cieni,
Skąd nie ma już powrotu,
Gdzie nie ma już nadziei...
Nie...nie ma już nadziei
Dla dusz zaspanych i głodnych
Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa. |
|
