Najtęższe głowy, mędrców krąg
Całymi laty debatując skąd
Łaknienie człek do sztuki ma
Nie rozumieją.
I pani, co przedmiotem jest
Wierszydła tego, więc u pani tej
Zrodził się do malarstwa pęd
Aż zaśpiewała:
Zabierz mnie do Paryża panie,
Ja to wiem tam jest miejsce dla mnie.
Zabierz mnie do Paryża panie
Żaden cios tam nie spłynie na mnie!
Niestety, kiedy pusty trzos
Kariera minie cię o włos,
Potrzeba tedy by przy boku był
Wizjoner jaki.
Wtuliwszy czule swoją dłoń
W dłonie amanta szepce doń
Pokaż mi panie jeślim twa
Kawałek świata.
Zabierz mnie do Paryża panie...
I wokół tłum się zebrał dusz
Słuchając jej żarliwych próśb
Lecz on się raczył winem gdy
Mówiła ona.
Aż nie wytrzymał jakiś pan:
- Trza gentelmenem być dla dam!
Reszta wstrzymując złość jak grom
Wołała za nim:
Zabierz ją do Paryża panie,
Uwierz, że, tam jest miejsce dla niej.
Zabierz ją do Paryża panie
Zróbrze coś, przerwij to płakanie.
Więc niech tak będzie, rychło w czas
Takie życzenie pani masz
Bo już myślałem, że o krok
Się nie posuniesz.
Nie jedną miarą mierzy człek
Swe przyjemności, słuchaj więc
Ty szczyty Eiffla pragniesz mieć,
Ja inne szczyty!
Rano będziesz w Paryżu pani
Jeśli w noc się pozbędziesz granic!
Rano będziesz w Paryżu pani
Jeśli w noc się pozbędziesz granic!

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.