Pewien krakowski znany aktor
Na szklanej scenie o wieczorze
Szczytną ideą naród natchnął,
Zawodząc: śpiewać każdy może...

Naiwność ludzka – rzecz wstydliwa
Bo nikt nie pojął, że żartował.
Cieszy się kum znad kufla piwa –
Też pewnie będzie występował!

Dla połechtania ego, famy,
Nie bacząc na odbiorców sztuki,
Jodłują wściekle łamiąc gamy
Muzyczne samoniedouki.

Do szczęścia prawo ma jednostka,
Takoż ze sztuką obcowania;
Lecz gdy ochota kogo spotka –
Dlaczego rwie się do śpiewania?

Niechaj się aktor nasz nie gniewa,
Że czepiam się piosenki starej –
Wszak wiele lat już sam nie śpiewa,
A beztalencia ryczą dalej!

Nie chcę kariery wam żałować,
Kochani, jeno proszę ślicznie:
Możecie miauczeć i tokować,
Ale, na Boga, nie publicznie!

Wyznam wam jedną małą wadę
Przy zalet sporym arsenale:
Ja nie mam parcia na estradę –
Najprostszy numer też zawalę...

Koledzy, którzy z tyłu stali
(Tu ujmę sprawę lakonicznie)
Pchnęli mnie z kulis i kazali
Zacząć ośmieszać się publicznie.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.