Róg Marszałkowskiej, była to środa
Naprzeciw dworca, przed barem „Świt”
Stały dwa auta, maleńka Škoda
I duży, czarny, błyszczący Buick

On na nią puścił czuły reflektor
Osiem cylindrów przed nią zdjął
W środku nastawił radiodetektor
Kocham cię Škodo i bądź mą

Ona, jak każda skromna maszyna
Cała zadrżała, aż po sam dach
On szepnął do niej: moja jedyna
Hamulce pewne, po co ten strach

Wnet odjechali, on rozpalony
Rzekł jej w garażu: swobodnie siądź
Potem z niej ściągnął wszystkie opony
I czule szepnął: mą luba bądź

Zaczął ja głaskać po karoserii
Potem benzynę z ust jej pił
Aż się wygięła jej cała maska
Tak ją przyciskał ze wszystkich sil

Minęło słodkich dużo tygodni
On tak zwyczajnie, jak każdy mąż
Zaczął ją zdradzać i stronic od niej
Choć ona go kochała wciąż

Przewieść się czasem Škoda też chciała
On się wykręcał, chytry człek
Raz mówił, że mu starter nawalił
I że już złamał trzeci bieg

Gdy zrozumiała, że ją nie kocha
Że to rozstania jest już czas
Zaczęła płakać, szlochać i szlochać
A on do Škody mówi tak

„Škoda twoich łez, maszyno
Nie zalewaj się benzyną
W życiu tak już jest
Bo żar miłości mojej zginał”

Znikła jej młodość, znikła uroda
Tak ja wyniszczył ten je wróg
Że aż musiała, ta biedna Škoda
Jako taksówka pójść na róg

Jeździ po mieście, benzynę pije/Gorączkę czasem mierzy taksometr
W sercu ma żalu, żalu moc
Po 70 groszy kilometr
Tłucze się z gośćmi przez całą noc

Pomóżcie jej zarobić na życie
Bo czarna dola jej jest zła
Może ją kiedyś państwo ujrzycie
Z tylu wytarty „Dunlop” ma

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.