Od Krakowa do Lublina
uwodziła mnie dziewczyna.
Uwodziła mnie w Warszawie
i w Radomiu, i w Nieszawie,
uwodziła mnie w Poznaniu,
a ja ciągle tylko za nią.
Uwodziła nawet we śnie
i mówiła, że za wcześnie.

Co za pech,
ja ją proszę, ona w śmiech.
Próżny trud
ta dziewczyna, tak jak miód
tu, czy tam
ona zwiewna, a ty sam.
Choćbyś kochał bez pamięci,
to dziewczyna się wykręci.

Od Warszawy, aż do Lwowa
ona do mnie ani słowa,
a w Kamionce Strumiłowej
też nie doszło do rozmowy.
Raz wieczorem w Zaleszczykach
powiedziała, że mam dzika
pocałować. Rączkę dała
do Torunia pojechała.

Czy w Toruniu, czy też w Gdyni
ciągle byłem wiernie przy niej
i prosiłem ją usilnie,
żeby się zgodziła w Wilnie,
pomalutku, aż do skutku,
złapałem ją w Nowogródku.
Teraz człowiek włosy skubie,
bo z dziewczyną jest po ślubie.

Co za pech
z własną żoną to nie grzech,
oj, jak źle,
ona gada, a ja nie.
Tu, czy tam
już nie będziesz nigdy sam.
Choćbyś pragnął bez pamięci,
od żony się nie wykręcisz.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.