My to tylko dzieci miast, nie wiń nas za to co siedzi w nas, Niech leci czas, przez asfalt nauczeni kłamstw, Tu gdzie się pleni chwast i mieli hajs, a życie uczy co to cień i blask I seks, i drags, w loterii szans, młodzi z bloków chcą pałace Kwitną okoliczne wioski, inni wezmą każdą pracę, bo horyzont jest tu wąski Wybierają emigrację z chorej, ale ślicznej Polski Bo obrączki, śpioszki, książki kosztują tłuste pieniążki Miejski grunt jest tu grząski, asfalt zimą jest tu śliski To, co różni nas od siebie to hierarchia i półmiski Wszystko wokół od małego uczy że przy szczęściu zyski Kamienice, wille, bloki- postaw w jednym miejscu wszystkich Po czym wrzuć w ocean wzorców, realia z ulicy Wiązów Kilka tektonicznych wstrząsów, zmienia kierunek jak monsun Kierunek myślenia w końcu oprzyj tylko na pieniądzu I tak miesiąc po miesiącu każ im kuć ręką w mosiądzu
A ty nie wiń nas za to że młodość mierzy czas, Za to co siedzi w nas, bo my to tylko dzieci miast [x4]
Tu każdy chce się czuć bezpieczny, chce po to czuć coś w rękach, bogaty jest długowieczny, bieda to pusta butelka. Nauczyli nas zazdrości, postawili konkurenta, Dziś by mieć tu coś dla siebie, szarpiesz kość psu w zębach. Mieć a być, chcieć a żyć, bez pieniędzy nie masz nic, są gotowi zrobić wszystko, to jest jak pajęcza nić. Wyrwać się, uwolnić z matni, zamienić tą nić w Ariadny, ci zawzięci, sprytni, ładni za hajs nisko by upadli. Jak doświadczalne króliki, gdzie żaden nie chce być nikim, wystarczy wspomnieć o sałacie a królik staje się dziki. Damom marzą się butiki, biały rycerz nie włóczykij, ziomom damy i kurwiki, dom, interes i kluczyki. One szukają sielanki, luksusów i elegancji, chcą fantazji i kolacji, takich jak z muzycznych stacji. Z romantycznych restauracji do żon nowej generacji, a one to tylko dzieci miast nie wiń ich, że młodość mierzy czas.
A ty nie wiń nas za to że młodość mierzy czas, Za to co siedzi w nas, bo my to tylko dzieci miast [x4]
Nas nie budzi ptaków śpiew, budzi nas szum maszyn, i zawiłości dróg naszych już od gówniarzy. I nie usypia polny świerszcz ale tych gór masyw, i ramy polski kurwa syf, który jak duch straszy! Nie dziw się, że kurwi się on, kurwi ona tu z kilkoma, albo kiedy skuli zioma czuli co ma u nich w domach. Rzeczywistość dwulicowa a w niej my i chuj w imiona, który Polak na mieszkanie uskłada tu pół miliona? Ci co licznik bić im zaczął, wiedzą, że zawsze coś za coś, tu nieliczni się wzbogacą ciężką pracą, liczni stracą, nawet jeśli już tu płacą, to żądają ślubu z pracą, ci zwyczajni nic nie znaczą, mogą iść do tłumu z tacą. Za dyplomy i tytuły mamy wejście na trybuny, wykuliśmy piękny widok na ten świat i te figury, Ich realia nas przeżuły, wypluły z tamtych ulic, rozbici na molekuły, szarpiemy się z tej kimury.
A ty nie wiń nas za to że młodość mierzy czas, Za to co siedzi w nas, bo my to tylko dzieci miast [x8]Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
