---

Oddzielili cię, syneczku,
od snów, co jak motyl drżą,
haftowali ci, syneczku,
smutne oczy rudą krwią,
oczy rudą krwią.

Malowali krajobrazy
w żółte ściegi pożóg,
wyszywali wisielcami
drzew płynące morze.

Wyuczyli cię, syneczku,
ziemi twej na pamięć,
gdyś jej ścieżki powycinał
żelaznymi łzami.

Odchowali cię w ciemności,
wykarmili bochnem trwóg,
przemierzyłeś po omacku
najwstydliwsze z ludzkich dróg.

I wyszedłeś, jasny synku,
z czarną bronią w noc,
i poczułeś, jak się jeży
w blasku, w blasku minut - zło,
w blasku minut - zło.

Zanim padłeś, jeszcze ziemię
przeżegnałeś ręką.
Czy to była kula, synku,
czy to serce pękło?

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.