Mojej peleryny nie chcą już w lombardzie,
Zzieleniała z wieku, jak sztof na bilardzie,
Jest podziurawiona jak sztandar bojowy,
Moja peleryna ten mój znak cechowy.

Moją peleryną dziś handlarz pomiata,
Choć mi była wierna po wszech krańcach świata,
Błądziłem w niej tułacz, po Forum Romanum,
Gdzie legł tron cezarów i gdzie Herkulanum.

Z mojej peleryny wszyscy drwią dziś pewnie,
Jam był w niej szczęśliwy i płakałem rzewnie,
Kiedy śnieg zawiewał przez okno mansardy,
I przyszło mi z Zochą los dzielić zły, twardy.

Moja peleryna przed śniegiem i rosą,
Tuliła mi Zochę, nim śmierć przyszła z kosą,
Pod mą peleryna, bladziutka, z uśmiechem,
tak zgasła mi Zocha, jak gaśnie głos echem.

Moja peleryna jak duchowie czarni,
Wlecze się wciąż za mną z szynku do kawiarni,
Kiedym chciał ją w biedzie, dla chlebnych rozkoszy,
Jak Judasz ją sprzedać za trzydzieści groszy.

Lecz gdy handlarz rzekł mi, że na czapki potnie,
Z rąk mu ją wyrwałem, besztając stokrotnie,
Wziąłem ją na ręce, tuląc jak dziecinę,
I łzy gorzkie spadły na mą pelerynę.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.